O alcalde Ballart demanda a CatalunyaPress

Hoxe, Día Internacional da liberdade de prensa, ímolo celebrar en CatalunyaPress coa demanda civil que interpuxo o moi ilustre alcalde de Terrassa Jordi Ballart i Pastor e cinco dos seus máis estreitos colaboradores contra o noso pobre gato Isidoro, por cualificalo de incompetente e aos seus colaboradores como amiguetes que viven da mamandurria pública.

Como poderán supoñer, a este modesto editor e xornalista, a noticia produciume unha profunda "consternación" polo desgusto que lle deron ao seu pobre gato, e a indignación que teñen quen, como egarenses honrados, facilitaron os datos para a confección do articulo inserido na sección de opinión deste diario.

Como o meu pobre Isidoro non pode ir declarar --aos felinos en Catalunya non lles recoñecen este dereito... aínda-- quen lles escribe estas liñas será o acusado que sentará no banco para responder do que a Xustiza lle requira. Seguramente pasarei á historia por ser o primeiro xornalista ao que se condene por chamarlle "incompetente a un alcalde e amiguetes a uns contratados a dedo por ese mesmo alcalde".

Pero, que lle imos facer! Tamén en tempos de Franco o Réxime tívome na vella e querida Radio Miramar facendo guións para un programa de Zarzuela durante todo un ano, por "equivocarme" ao transcribir un discurso do Caudillo e escribir que a súa Excelencia "non era amigo da liberdade...", algo que no caso de Ballart esta perfectamente claro que tampouco o é, especialmente da de expresión.

Tocoume o Xulgado de Instruccion nº 1 de Terrassa e confío en que a súa Señoría lembre que a outro xornalista penitente coma min, a Sala 1ª do civil do Tribunal Supremo absolveuno por chamar "chalado" ao Alcalde de Salamanca mediante Sentenza 102/2014, que grazas a deus xa sentou xurisprudencia. Espero ademais que na comparecencia se me permita dicirlle ao alcalde Ballart que demandar xornalistas pagando a avogada con diñeiro público é gravoso para os seus concidadáns e que xa non é a primeira vez que o fai.

Podo imaxinar facilmente que cando todos coñezamos os honorarios do prestixioso bufete que contratou para pelexar xudicialmente contra Mina Pública d'Aigües de Terrrassa, levaremos as mans á cabeza pola cantidade de cousas que se poderían facer con semellante dispendio, sobre todo se perde o preito.

Confiando en que a Xustiza nos absolva a Isidoro, o meu bo gato, e a min mesmo, porque ningún delito cometemos, só me queda engadir que ningún Ballart vai impedir que sigamos escribindo en liberdade ata que nos pechen o xornal. E aos meus colegas deséxolles Feliz Día Internacional para a Liberdade de Prensa, e a todos Vds., queridos lectores, vaticínolles o que un vello anarquista --que me levaba os seguros e fora condenado á morte-- me dicía cada vez que nos vimos para pasarme as notas clandestinas da CNT: Saúde e Traballo!".

Hoxe estou seguro de que se vivise, engadiríalle o retrouso... e que Ballart vaia ao carallo (carallo, na miña lingua natal).

Este é o artigo demandado: O Estilo Ballart (2): Un consistorio de amiguetes

Artigo publicado orixinalmente en Catalunyapress.