Theresa May, a 'gañadora todo leva'

Luis Moreno

Theresamay


Tomou por sorpresa a case todos. Salvo un reducido círculo de achegados, poucos sabían que a primeira ministra, Theresa May, convocaría eleccións xerais no Reino Unido para o próximo 8 de xuño. Apenas pasaron dous anos desde o triunfo conservador nas eleccións do 7 de maio de 2015. Obtivo entón o Tory Party unha maioría absoluta con 331 deputados nunha Cámara dos Comúns composta por 650 membros. A decisión de May seguramente sorprendeu pero é moi calculada, e ben seguro estaría influída por Sir Lynton Crosby, o gurú electoral dos conservadores na vitoria --aquela vez si-- inesperada pero inapelable de 2015.


O asunto mostra varias arestas, todas elas ben entrelazadas no obxectivo final da vitoria electoral dos conservadores e, sobre todo, en o perseguido obxectivo de renovar o liderado incontestado de May. Salvadas as distancias contextuales e democráticas, May persegue o que Recep Tayyip Erdogan buscou no recente referendo celebrado en Turquía: acrecentar o seu capital político e a súa capacidade de 'ordeno e mando'. Algo que está en liña co que nos últimos lustros os meus colegas Jacob Hacker e Paul Pierson re-bautizaron como a política do 'gañador todo leva' (winner-takes-all politics). Analizaban os politólogos norteamericanos como o neoliberalismo protexido polas institucións de goberno en Washington auspiciara un acaparamiento desaforado da riqueza por parte dos máis podentes, en detrimento de as "sufridas" clases medias.


De acordo á cultura política e o armazón institucional de países como o Reino Unido, a política do 'gañador todo leva' posibilítase co xeneroso plus en número de escanos facilitado á formación gañadora do voto popular. En 2015, por exemplo, os conservadores de David Cameron obtiveron a maioría absoluta nos Comúns con menos do 37% dos votos emitidos. Como consecuencia deste sistema de escrutinio uninominal en democracias maioritarias como a británica, os gobernos adoitan gozar dun respaldo estable e forte por parte das súas maiorías parlamentarias. Unhas maiorías que, con todo, non reflicten cabalmente a diversidade política do país. Son sistemas que non requiren do diálogo e o acordo coas outras formacións e actores sociais, trazo característico doutras democracias como as escandinavas, ou a propia España durante o período do 'diálogo social', no que participaron sindicatos e empresarios.


O envite de Theresa May é na práctica un órdago dirixido ao opositor Partido Laborista. Como se sabe, na concorrencia electoral realízanse propostas segundo os programas políticos dos distintos partidos. É unha adaptación da filosofía mercantil mediante a cal os competidores ofrecen os seus produtos para conseguir maiores e mellores cotas de marcado. En realidade apuntan ao monopolio e a facer desaparecer aos seus competidores. Nesa liña cabe interpretar a decisión de May, non só para quedar con 'todo', aumentando se cabe o número de deputados parlamentarios, senón inflixindo unha gran derrota ao seu tradicional partido opositor. Este atópase moi dividido e, sobre todo, desorientado cun líder, Jeremy Corbyn, débil pola propia contestación interna dos membros máis centristas do partido, e polas súas indecisións ante o asunto de maior calado na política británica e europea como é o relativo ao Brexit. Se nun principio se amosou a favor da quedar na UE, agora por análogas razóns de conveniencia electoral ás de May, "onde dixen digo, digo Diego".


A estratexia acaparadora de May debe entenderse en función do abandono do Reino Unido da Unión Europea e as súas implicacións na política interna británica. Pouco importa que May consumase a súa conversión desde un morno europeísmo, previo ao referendo do 23 de xuño de 2016, ao seu actual férreo antieuropeísmo. Ela sabe que o seu futuro político depende diso. Como moderna representante do vello programa Tory do 'One-nation conservatism', proposto por Benjamin Disraeli en pleno auxe do Imperio victoriano, May é unha pragmática por encima de calquera outra consideración. Cre que só a historia a vai xulgar. A súa conduta política está predeterminada polo seu afán de manterse no poder e polos efectos prácticos das súas accións como primeira ministra e líder dos Tories.


Para consolidar o seu programa de actuación, faise preceptivo recuperar os 'votos prestados' ao xenófobo UKIP de Nigel Farage, apontoando a súa base electoral na Inglaterra profunda e populosa. Ademais de danar as posibilidades de alternancia do Labour Party antes comentadas, seguramente pretende lanzar unha mensaxe inequívoca aos nacionalistas escoceses que barallan a convocatoria dun novo referendo de independencia, dado que en todos os distritos electorais no vello reino caledonio votouse a favor de permanecer na UE. Parecida situación, e potencialmente intratable polo seu non moi afastado pasado de enfrontamentos violentos, é a relativa a Irlanda do Norte, onde houbo unha maioría a favor da permanencia na UE e un rexeitamento implícito de establecer novamente unha fronteira indesexable coa República de Irlanda.


Cunha vitoria ampla o próximo 8 de xuño, Theresa pretende levar a auga ao seu muíño nas variadas frontes políticas abertas. No relativo ás negociacións do Brexit cos representantes da UE, o efecto dunha vitoria contundente de May o próximo 8 de xuño sería o endurecemento do proverbial enfoque negociador británico. Ben farán os interlocutores continentais nas devanditas negociacións en non confundir o desexo por conciliar posicións cunha submisión ás formulacións pragmáticas de May e os seus adláteres. A estes últimos pouco lles importa a idea dunha casa común dos pobos europeos. Para eles conta que representan a metade máis un dos cidadáns que votaron a favor do Brexit.


Da mesma maneira que por factores continxentes e circunstanciais se produciu dita pequena maioría, a situación podería cambiar nun futuro indeterminado. Iso só sería posible se unha maioría dos propios británicos volvesen crer en Europa. Para iso requírese convicción e enteireza nos negociadores continentais. E que Marine Le Pen non triunfe nas próximas presidenciais francesas, naturalmente.

Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE