Un día en Olula del Río

No últimos vinte anos é tradición familiar abrir a casa de Antas, o pobo en que naceu a muller que tivo o valor e a paciencia de aguantarme durante xa corenta e dous anos, o cal é unha fazaña de dimensións colosais, ou polo menos é o que a min me parece.

Antas, na seca e asollada Almería, é un remanso de paz que en Semana Santa, como moitos pobos de Andalucía, sae á rúa en procesión. A de aquí é moi sinxela e nada mediática. Sobe unha empinada e estreita costa, a da rúa da Pomba, pola que corenta mulleres sosteñen sobre os seus ombreiros o trono da Virxe da Cabeza, que pesa o que Vds. queiran imaxinar. Míroas desde o pequeno balcón da casa, e véxoas sufrir o indecible, mentres coas mans case podo tocar a imaxe.

Eu que son un pésimo católico e un tipo afastado da Igrexa, sinto unha emoción estraña cando vexo a esas mulleres de todas as idades, nais e fillas, rompéndo a alma polo sobreesforzo inhumano que realizan, porque a súa fe así llo pide e tamén porque non queren que a tradición rompa e permaneza xeración tras xeración.

Como digo, non é unha gran procesión, pero a este xornalista descreído parécelle a mellor do mundo. Ninguén canta unha triste saeta, e só os veciños acompañan o paso co silencio que só os pobres saben regalar ao ceo, sobre todo cando ninguén os mira, e poden facer boa aquela frase de que a túa man esquerda non vexa o que pode dar a túa man dereita.

Pero esta vez, para nós, os que vimos cada ano, esta semana Santa foi un tempo distinto. Acabamos de chegar e decátome que morreu Carme Chacón, a primeira muller que ocupou o cargo de Ministra de Defensa en España. Unha muller valerosa que quixo ser nai cunha cardiopatía conxénita.

Unha socialista do PSC diferente a moitos dos seus compañeiros da barcelonesa Rúa Nicaragua, porque sen deixar de sentirse catalá soubo ser, ao mesmo tempo, unha deputada do PSOE a tempo total, o cal nos últimos anos lle creou numerosas inimizades mesmo entre aqueles aos que coñecía hai bastante tempo.

Agora que se foi e deixounos a moitos sorprendidos e mudos, quero lembrar unha comida que compartimos con ela en Madrid na sede da Dirección Xeral da ONCE na rúa Prado.

Acababa de chegar á política española que se vivía no Congreso dos Deputados e a súa carreira era unha auténtica incógnita. Logo, co paso do tempo, demostraría que era algo especial e que a súa intelixencia e capacidade de sedución lle permitirían chegar ao Goberno de España e obter en Catalunya resultados electorais que aínda hoxe van ser dificilmente superables.

Un mozo Director Xeneral chamado Miguel Carballeda, Carme e eu mesmo, gozamos aquel día dunha comida sinxela pero moi agradable. Carme Chacón gañounos para sempre e a empatía nunca desapareceu entre os tres a pesar dos moitos avatares vividos desde entón. Hoxe, para lembrala, coa miña compañeira que tamén a coñeceu e tratou, fomos ata Olula del Río, a aldea andaluza que visitaba cada ano para lembrar as súas raíces familiares.

A foto que acompaña este artigo certifica o feito. Está sacada na rúa Ramón i Cajal esquina coa rúa San Agustín, onde a modesta sede socialista colocou a súa imaxe en todo o frontal da Casa do Pobo para honrar a súa memoria.

Posiblemente, se en lugar de pasar por Olula fósemos á rúa Ferraz ou Espluges saudariamos a moita xente que coñecemos desde a clandestinidade ou desde o advenimento da democracia. Pero, a verdade, un feito tan pouco meritorio como sinxelo únenos máis á traxectoria vital dunha muller tan extraordinaria como o foi Carme María Chacón i Piqueras, porque ela, desgraciadamente este verán do 2017, xa non poderá facelo.

Artigo publicado orixinalmente en Catalunyapress.