Non temos nin un só día de acougo. Ao xuízo Millet venlle detrás a trama socioverxente do Pretoria e a esta, a petición de pena para o 'sociata Serra e o descarado de Tudó. Dous paxaros de conta, que quedaron, presuntamente --maldita presunción de inocencia!-- con gran parte do diñeiro de Caixa Catalunya, ese mesmo que puxemos todos e que eles se repartiron en indemnizacións millonarias e retiros dourados.
O descaro e a desvergoña irrompen nas salas dos xuízos e ata as fillas e as mulleres dos acusados fan un 'Cristina', pasando por floreiros que nada coñecen do que os seus maridos e pais fan. A merda está en todas partes, en Kutxabank, en Bankia, na Gürtel e, sobre todo, dentro dos partidos e sindicatos onde florecen os dirixentes pillados nas patacas.
É coma se todo fose unha xigantesca lameira do que só se salvan os que teñen traballo, os 'ninis' sen futuro, as mulleres maltratadas e claro, os que excederon a barreira dos 45 e se foron ao paro indefinido.
Míreo por onde o mire, nada parece estar no seu sitio, e aínda que custe recoñecelo, somos un Reino bananero, e dos peores. Menos mal que a maioría da xente está asqueada de tanta mangancia e trinque institucional e esixe un cambio radical.
Un día destes teño a esperanza de que acabe este suplicio e poidamos recuperar a nosa dignidade. Non sei se todos unidos ou cada un na súa casa, que iso, desgraciadamente, aínda está por definir.
Oxalá podamos aclaralo pronto, porque ese dilema é a pedra angular do noso futuro inmediato, o elo perdido do que queriamos ser coa chegada da Democracia e que a cegueira colectiva permitiu que nolo roubasen sen saber cando, nin como. Pero como fomos tan estúpidos?
Escribe o teu comentario