O prólogo do epílogo

Parece un contrasenso, pero as aparencias non enganan e os xuízos a Mas e a Homs son un prólogo do epílogo dun proceso que se vai desenvolver a partir do momento en que Felix Millet e o seu colega Montull senten no banco e escoiten o que os seus avogados e algún xuíz instrutor independentista viñeron demorando durante oito longos anos; para que o "listo do Palau" alcanzase unha idade avanzada, cheo de achaques e con serias posibilidades de acabar a súa historia delituosa na súa casa, como o xeneral Franco acabou a súa.

Se durante o proceso se confirman as sospeitas de financiamentos ilícitos, o mal chamado 3%, será o pouco que a xente de ben terá que levar ao peto da satisfacción, que logo permitirá ver como políticos coma o xefe do Clan Pujol, cos seus fillos ao carón e os seus discípulos políticos ao outro, van desfilando camiño do cárcere ou da inhabilitación. O que axudaría á sociedade catalá a mirar de novo cara a adiante e a construír o futuro que lle corresponde como sociedade avanzada que sempre foi.

Nese mesmo instante, entre todos, escribiremos o epílogo dunha caste que se creu que Catalunya era a súa parcela particular, e que os cidadáns eramos parvos de remate. Nada diso era verdade, porque os que se consideraban "heroes" non eran de mellor calaña que o duque empalmado, que índose esconder a Suíza demostrou a súa moi escasa altura moral, e de paso, como ben escenificou o xenial Roto: "a xustiza é igual para todos pero as sentenzas, non".

Achégase setembro, que xa está ao virar a esquina, e a moitos doeralles a alma coma cando tes un emprego e o perdes ou tes que pechar a túa pequena empresa porque che anulan unha liña de crédito. En ambas as circunstancias, sexas traballador ou empresario sentiraste igual, e tamén da mesma maneira, tentarás botarlle valor á vida e comezar de novo, porque iso é mirar cara a adiante e conseguir que o futuro sexa algo que mereza a pena vivir e gozar cos teus. Síntoo, pero non podo imaxinar unha Catalunya plural e libre sen que nela esteamos xuntos e en harmonía os cataláns que agora mesmo nos miramos con receo por culpa duns políticos torpes e ambiciosos, que desde un lado ou do outro, non foron capaces de poñerse de acordo e manternos unidos.