Gañou Pablo... Echenique

Cando a un Secretario de Organización se lle deixa organizar o Congreso do seu partido, sexa este da "casta" ou dos "indignados", este sinistro suxeito sempre acaba torcendo a man a aquel que representa a oposición ao poder que o secretario en cuestión ostenta. E se resulta que ese político sabe que unha pelexa a dous serve aos seus intereses particulares, para recuperar o tempo perdido no anterior Vistalegre I, máis claro... auga.

Así foi e así, por conseguinte, sucedeu no Vistalegre II no que dous amigos decidiron xogarse a súa carreira política, e o terceiro en discordia, digan o que digan, levou o premio gordo, escenificado nun segundo lugar nos votos, pero tamén con estómagos agradecidos que logrou colocar dentro de comité de Goberno, que xa veremos no futuro a quen obedece politicamente.

A xogada foi mestra e pasou case desapercibida nun momento en que todo o ruído da gloria é para o "gran líder" Pablo... Iglesias que, como fixera Felipe González, baseou a súa campaña no "ou me votades a min... ou me vou". E como xa pasara no PSOE cando os socialistas abandonaron o marxismo para quedar co felipismo, tamén a formación morada deixou a transversalidade, ou sexa a moderación, para entregarse ao pablismo, máis chavista que Maduro, pero menos maioritaria que a formación do líder bolivariano.

Se onte, no medio de tanto berro de unidade, escoitásemos con atención o caradura de Monedero, quizais entenderiamos o que vai pasar a partir de agora. "Errejón xa non pode ser o número dous de Podemos, hao de ser o Secretario de organización", ou sexa, Pablo... Echenique. Si señor, o verdadeiro alquimista deste congreso para indignados.

Pablo Echenique Robba, "O rosarino", non só volveu de entre os mortos políticos o día en que Iglesias o foi buscar ao desterro aragonés ao que o enviara coa axuda de Errejón, senón que, de forma silenciosa e letal, logrou colocarse nunha posición privilexiada, desde a cal pode, en caso dunha nova crise, salvar Podemos, mentres os outros acaban por inmolarse tras a purga que, antes ou despois, se vai producir e na que a el, precisamente, se lle espera como o brazo executor.

E Rajoy? Encantado cos resultados. Fixo un bo Congreso, movendo poucas cadeiras, salvo a de Cospedal, á que deixou sen competencias, e agora espera a que Podemos se radicalice para que os socialistas fagan as primarias do medo e, tras iso, o país entre na vía do pacto. A única posible nun mundo no que a ultradereita volve para tentar impoñer a lei de Trump: a do diñeiro e as armas. Vaia fin de semana! Menos mal que aínda nos queda o Mediterráneo de Joan Manuel Serrat, soando forte e solidario na montaña máxica de Montjuic sinalándolle ao mundo por onde ir se non quere perder a súa propia dignidade.