Paremos dunha maldita vez

Ninguén sabe como vai acabar esta maldita pelexa á que estamos a asistir nesta Catalunya que tanto queremos e que tanto nos doe. E ao dicir NOS, refírome a todos os que pensamos igual ou diferente sobre o tedioso 'proces' que nos colocou enfronte a uns dos outros. Agora hai un xuízo, logo virá unha sentenza, e logo outro xuízo, e máis tarde outro veredicto, e así ata que cheguemos ás mans e convertamos o paraíso do que tanto presumiamos, nunha lameira pestilente ou mesmo en algo peor.

Pero que podemos facer os que non queremos que nada pase, para arranxar a situación? Témome que pouco, salvo que ocorra un milagre ou definitivamente unha parte dobregue a vontade da outra que se lle opón ferreamente. O certo é que nunha guerra civil nunca gaña ninguén. Pasan os anos, nacen as novas xeracións, e ningún esquece o que lle pasou aos pais, aos irmáns, ou aos avós. Aínda hoxe, que transcorreron 80 anos desde comezou a contenda fratricida do 18 de Xullo, na que gañaron os azuis e perderon os vermellos, ningún dos seus descendentes puido enterrar o pasado e aínda as cunetas son tumbas ignominiosas de matanzas inútiles.

É terrible ver o que pasa en Catalunya e pensar que sobre nós caeu a peor desgraza que lle pode suceder a un pobo: a división. É un mal tan destrutor, que acaba primeiro cos máis novos, logo con todos aqueles que deciden vingalos e máis tarde con toda unha sociedade que vivirá sempre carcomida polo odio e a sede de vinganza.

Vds. pensarán que non é para tanto e que esaxero. Pero a historia ensinounos que as peores guerras son as chamadas civís. Din que comezan en nome da patria, e acaban enfrontando a irmáns contra irmáns, pais con fillos, e veciños contra veciños. E se agora, segundo din, polo que estamos a nos pelexar é por unha guerra da independencia, eu non coñezo ningunha na que o gañador non perdese tanta xente como o perdedor, nin tampouco que a vitoria excluíse o uso da violencia. Paremos dunha maldita vez, aínda estamos a tempo. Botemos aos políticos que nos levaron a esta situación. Podemos facelo. Volvamos ás urnas e poñámonos de acordo, dun lado e do outro, para expulsar das nosas vidas a todos aqueles que, en nome da patria ou da legalidade vixente, tan só defenden o poder que ostentan ou o dos grupos de poder aos que representan. Nin aos uns nin aos outros lles importamos nada, e ao final, os que perdemos sempre somos os mesmos: a xente que se levanta cada día para traballar, ou a buscar traballo.

Se o que estamos a ver non nos chama a atención, é que nos merecemos o que se nos vén enriba, que, desde logo vainos dividir como pobo durante moitos, demasiados anos sen que alguén nos garanta que novas xeracións non volvan cometer o mesmo erro.