A reforma laboral racha o bloque de investidura

Aitor Esteban e Gabriel Rufián charlando detrás de Pablo Echenique @ep

Este xoves aprobarase o real decreto da reforma laboral coa que tantas discusións mantivo o goberno cos partidos políticos para conseguir os seus votos afirmativos. O bloque de investidura, os denominados “socios” prioritarios do goberno bipartito - ERC, PNV e EH Bildu- hai días e este mércores en sede parlamentaria ratificaron a súa postura do ‘non’ á mesma, pese ao acordo ao que chegara o goberno cos axentes sociais: sindicatos e patronal, que tampouco foi un camiño de rosas. Máis dun preguntarase que se se puxeron de acordo sindicatos e empresarios, como é posible que, nun tema tan importante, non fosen capaces de deixar o partidismo nos despachos?

O goberno, con distintos negociadores a todas bandas, conseguiu sumar aos votos de socialistas e de Unidas Podemos, os de Cidadáns, PDeCAT, Máis País, Compromís, Teruel Existe, UPN, Coalición Canaria, Nova Canarias e Partido Rexionalista Cántabro. Todos eles manifestaron que o fan por responsabilidade e sentido de Estado, aínda que haxa algúns aspectos do texto cos que non están de acordo. Mentres que os partidos do non son PP, Vox, PNV, ERC, EH-Bildu, a CUP, Junts, Foro Asturias e BNG. Un conglomerado ideolóxico ben diferente e nalgúns casos antagónico que nesta ocasión coinciden no seu voto.

A decisión dos “socios” de investidura: PNV, ERC, EH-Bildu de non votar favorablemente á que algúns cualifican a mellor proposta no que vai de lexislatura, aínda que non o recoñezan publicamente, abriu unha brecha importante que pode dar un xiro nas relacións entre o Goberno e os seus socios. O enfado, a incomodidade ou a rabia contida deixáronse ver nalgunhas intervencións, especialmente na de Unidas Podemos, que lles afearon aos republicanos a súa postura - traizón?- despois das múltiples conversacións, reunións e chamadas de telefónicas que realizaron ata o último momento.

A decisión de ERC de non cambiar o sentido do seu voto pode custarlle un desgusto a Pere Aragonés se se teñen en conta as palabras Jéssica Albiach, que dixo que o seu partido debería reformularse o seu apoio ao goberno catalán se os republicanos persistían no non.

O que si quedou patente é que no bloque do non coincidiron ideoloxías tan antagónicas como como VOX, ERC, BILDU, PP e os independentistas de JXCat, cuxa interveniente, Mirian Noguera, como vén sendo habitual nas súas intervencións, deixou o seu sinal de persoa intransixente. Pola contra, o ata hai pouco tempo compañeiro, Ferran Bel, do PDeCat, a pesar de que non comparte algunhas cousas do texto, explicou o seu voto afirmativo, cun ton máis amable e con sentido de responsabilidade. A sorpresa foi o voto de UPN, que segundo o seu presidente era de responsabilidade e con sentido de Estado.

Non vou explicarlles as intervencións de todos os demais grupos, pero si resaltar que o bloque de investidura rachouse e recompoñelo non vai ser fácil. Mentres, grupos de ideoloxías ben distantes deixaron aparcadas as diferenzas porque cando hai temas de Estado, todos deberían unirse ao consenso, aínda que sexa unha vez en toda a lexislatura, polo menos. Dicía o xornalista Juan Tebas que “a evidencia demóstrase, pero non se proclama".