Mentres que o brote de listeriosis, a piques de converterse en epidemia, unha anciá morta e 114 afectados, sitúanos, na época da colza lémbrana?, España e os seus políticos, permanecen nas pavías, mentres Canarias arde polos catro custados, asfixiada pola calor e por a incompetencia de quen a goberne ata hai pouco e non quixeron facer caso aos seus bombeiros, que anunciaron a catástrofe durante varios anos porque ninguén limpaba os montes, nin tampouco lles dotaba de medios para afrontar un incendio de grandes dimensións como o que acaba de deixarnos aos peninsulares asombrados pola magnitude da traxedia.

Pedro Sánchez segue en Doñana e o seu inacción puiden custarlle moi cara en Novembro, xa que cara alí imos coa axuda de socialistas, podemitas e independentistas que apostaron polas urnas irresponsables. Aínda por riba grato o panorama, en Europa xa se recoñece a recesión, e en Inglaterra, que camiña a paso veloz cara ao Brexit duro, espérase poder apertar a garganta a Bruxelas á conta da fronteira irlandesa e a súa propia autodestrución económica. Todo vale e Boris Jonhson paga o envite.

Nada é bo nesta carreira cara ao despropósito, incluso a solución que o Goberno atopou para o Open Arms. Unha saída absurda e tardía que se vai a engulir xudicialmente á propia ONG ademais da o Goberno Conte que acaba de dimitir acusando ao Ministro Salvini de irresponsable. Con semellantes adornos escénicos, ninguén ten xa dubida de que esta historia dará un guión fácil ao insaciable Tarantino que nunca repara en escenas sanguentas cando se trata en filmar traxedias insuperables.

Chega Setembro e Catalunya espera o seu Diada con grandes manifestacións e dous importantes congresos dos dous partidos que malgobiernan a patria do gran Tarradellas. Nada novo que non saibamos e temamos ao mesmo tempo. Só falta que Torra o inútil busque o conflito final e con el, enfrontar socialmente aos seus concidadáns.

Di agora este incompetente político,que non está acordo con Junqueras, quizais porque sabe que o líder de Esquerra, no cárcere, non dispón da forza dun Puigdemont en Bruxelas que segue á súa que non é outra, que a súa señora cobre un salario millonario por non facer nada, pero tamén e sobre todo que un grupo de pardillos pague os custos do seu corte dos milagres que aparente unha República no exilio. Se iso deixa de pasar,teñan por seguro que se acabou a calma tensa, pero calma á fin e ao cabo, e que se dará o pistoletazo de saída á insubmisión civil e e con ela ao duelo co Estado que, esta vez, acabará aínda peor que o que nos vai a dicir a sentenza do Procés que xa ten lista o Supremo e o Xuíz Marchena, precisamente para ese mes de infortunios e desvaríos.

Benvidos pois, ao mundo real, as longas vacacións do 2019 terminaron e espéranos unha boa dose de pragmatismo, por non dicir, algo peor.