Os bloqueos institucionais deberían estar regulados por lei, a acatar por todos aqueles que queiran ocupar un Goberno, sexa este municipal, autonómico ou central. Somos un país no que os personalismos e a falta de ética partidaria afoga reiteradamente, desde a volta da Democracia, as ilusións dos votantes que, enganados polas soflamas en campaña, acoden ás urnas coa esperanza de que quen alcanza unha maioría relativa, a que sexa, pensen no ben común e sobre todo, no preciosa que é a estabilidade para a economía diaria dos seus votantes.

Estes días asistimos, unha lexislatura máis, a os desplantes e chulerías dos nosos políticos femininos, masculinos e LGTB, de dereitas e de esquerdas, nas súas negociacións para ocupar as diferentes esferas de poder. Vímolo antes e seguímolo vendo agora. Non foi pequena, por poñer exemplos que xa son historia recente, a inquina de Julio Anguita a Felipe González, que impediu o bo cohabitaje político do socialismo e a esquerda comunista, como agora éo a dialéctica suicida entre Pedro Sánchez e Pablo Iglesias. A Adolfo Suárez matárono os odios das súas familias de dereitas en UCD, case todas revenidas do franquismo, da democracia cristiá ultracatólica ou do liberalismo das grandes fortunas.

Nada cambiou pois desde que Fraga vestiu aos seus deputados de AP de demócratas; o único novo é que o fillo predilecto de Vilalba xa non está e Aznar e Casado non son tan cribles para os ultras de Vox como o dono da frase “a rúa é miña”. E se ademais aos de Santiago Abascal sóalle a derechita covarde os Cidadáns, que lles foxen coma se estivesen apestados, temos entón a tormenta perfecta. Para entendernos: os de Rivera pactan cos populares só para darlles o abrazo do oso, mentres os mozos dirixentes da rúa Xénova asumen o custo da recalcitrante ultradereita. E claro, o resultado final sería Albert o mellor na oposición e logo a ocuparse da Moncloa con Malú.

E nese océano de intereses políticos, que non de "os españolitos que veñen ao mundo, gárdeos Deus", flotan naves fretadas por as filias e as fobias dos líderes máis incompetentes que nunca tivo a política española contemporánea.

Son como son, e aínda os electores non fomos capaces de atopar a fórmula legal de evitar a súa chegada ao poder. Non sei, queridos lectores, se temos que poñerlles no seu contrato cos cidadáns unha especie de código de caducidade que lles prive do seu traballo -pasando o tempo prudencial que se require para culminar un pacto de gobernabilidade, o que sexa- ou máis sinxelo aínda, privarlles do seu salario mentres non consigan entre todos gobernos estables e oposicións honradas que fagan funcionar o país, a comunidade ou o concello que as urnas lles han encomendado.

Admítense ideas, pero o Consello de Estado -que bos euros cústanos aos contribuíntes e onde hai tanto político experimentado- podería autoimponerse o deber de poñer límite a tanta incompetencia manifesta. Ou iso, ou o que sexa con tal de non soportar tanto dislate de quen foi elixidos para ser nada menos que os pais e as nais da patria e non cumpren coa súa sacra misión na vida.