Neste primeiro luns de Febreiro a sociedade celebra, puro eufemismo, o "día contra o cancro", palabra que esconde tras de si o mellor e o peor do ser humano. A saber: o valor, a solidariedade, a intelixencia, a medicina máis avanzada… son factores que xogan contra a enfermidade. Pola contra son aliados da enfermidade maldita a falta de medios na sanidade pública, que é a que tira adiante os proxectos de investigación e organismos como o ICO; a escaseza dos mecenados, non só dos que teñen máis diñeiro, senón de todos nós na medida das posibilidades de cada un; e tamén, por que non -como se fai no resto do mundo- a vista gorda do Estado para que vehicule fiscalmente esas enerxías financeiras que son fundamentais para vencer a enfermidade que nos afecta a todas as familias, nun ou outro grao.

O cancro aparece un día, dincho, e pregúntasche por que che tocou a ti, que non es fumador e pertences a unha familia de consumidores pertinaces do doce vicio de fumar aos que a nicotina non lles privou da vida. Pero deses porqués aínda non o sabemos todo. Eu só sei, de certo, que a enfermidade tamén se cura. A miña esposa padeceuna con 24 anos e o mundo véuseme abaixo. Hoxe, gran xornalista ela, e valerosa muller e nai, dirixe este grupo editorial e é o mellor apoio na miña diaria loita contra a enfermidade emblema do século XX, xa que no que vivimos, o alzhéimer, vai gañando terreo, silenciosa, pero implacablemente.

Din os oncólogos que cando enfermas a noticia impáctache emocionalmente. Debe ser así, e afírmoo nese tempo do verbo, porque a dor e a preocupación que me supuxo a enfermidade da miña esposa no ano olímpico, creo que me axudou moitísimo agora para superar con serenidade esa primeira etapa do diagnóstico. Sinto ben comigo mesmo. Sei que a enfermidade me pode matar, aínda que os médicos pensen que son dos que tamén a pode palmar doutra cousa. Obedezo cegamente o tratamento experimental que se me puxo e como sigo a miña vida sabendo que esta durará o que dure, volvinme ás orixes da miña profesión, para poder gozar do día a día, escribindo o que creo mellor para os meus concidadáns, coa sinceridade dos tolos ou a dos borrachos, que non é menor, e así me entreteño enchido de opinións esta sección pensada para Vds. na que, o que menos importa é o risco que asume o autor defendendo causas perdidas.

Ánimo a todas e todos, o cancro mátanos, pero tamén saca de nós o mellor que temos. Únanse, se aínda non o fixeron, á loita común para que aos nosos médicos e enfermeiras non lles falten medios para avanzar na súa loita contra a enfermidade e, sobre todo, para que os que menos teñen, estean ben coidados. Nun día como hoxe, o día do cancro, a min só gústame gritar: Viva a vida!

Cancer2