Ao President por delegación Quim Torra i Pla molestáronlle, e moito, algúns das mensaxes que sobre o independentismo, os seus líderes, e en esencia, sobre os sucesos que rodearon o Procés que os Xuíces verteron nun circuíto privado, e por iso, en "o enésimo discurso institucional" que protagonizou, pediulle a Sánchez que lle meta man ás súas Señorías a través do Fiscal Xeral do Estado e ao mundo mundial que denigre a España porque esta Xustiza española non é democrática.

Un, que non é inxenuo, nin tampouco novo -defectos que xa non son posibles de corrixir- esperábase nunha data como a de hoxe, aniversario dos feitos acaecidos diante da Conselleria de Oriol Junqueras en Barcelona -xa saben, aqueles en os que Sànchez e Cuixart pisaron o teito dunha patrulla da Garda Civil mentres azirraban aos seus seguidores, e unha secretaria Xudicial fuxía polos tellados- pois ben, como lles explicaba, hoxe, precisamente hoxe, Torra reiniciou unha ofensiva, por terra, mar e aire, para tentar que o Goberno socialista, perdoen a palabra," " e acuda a toda velocidade a meterse en o charco da indución aos Maxistrados do Supremo para que xulguen "contra o Instrutor e a instrución" e modifiquen unha posible sentenza que os propios imputados dixeron que vai ser moi dura e ejemplarizante. Algo que ningún sabemos, pero si que moitos pensamos que hai que acatar.

Como este político mediocre traballa por mandato de Puigdemont, segundo destacou en varias ocasións, non sabemos se o seu discurso de hoxe ditoullo o xefe fuxido a primeiras horas da mañá, ou o fixo porque durmiu mal e a resaca nocturna fíxolle esquecer que hoxe , precisamente hoxe, non tocaba falar de correos de xuíces senón dos "feitos da Rambla de Catalunya" de inesquecible recordo, que esta mesma tarde terán a súa continuidade na xa convocada manifestación indepe. O certo é que a dialéctica máis ramplona e soez regresou ao país de Josep Pla abrindo, como xa esperabamos, de pao a pao a porta a un outono de rifas e incontables discursos institucionais.

Por certo, a min paréceme que os xuíces, como os políticos e ata os xornalistas, teñen dereito a "dicirse" nos seus foros privados o que humanamente lles pareza conveniente. O que non é de recibo é que "esa desexada privacidade" que antes da chegada das redes si existía, agora sexa un conto das mil e unha noites que só beneficia aos que máis cousas teñen que calar.