Luis Fuertes, un sindicalista de raza

Luís Fortes, sentado tras o retrato de Pablo Igrexas (UXT Catalunya)

Luis Fuertes, o primeiro secretario xeral da UGT de Catalunya despois da ditadura de Franco, morría o pasado 15 de agosto, aos 70 anos. Un loitador incansable , un sindicalista de raza e unha persoa honesta.

As dificultades, a loita ante os problemas e a adversidade adoitan forxar o carácter das persoas: afúndenas ou as fan máis fortes.

Coa chegada da democracia, o mundo laboral empezou a ter vida pública, a ditadura non deixou marxe ás reivindicacións dos traballadores, non fai falta explicar porqué.

En Catalunya, a UGT rexurdiu do longo letargo, obrigado, de 40 anos. Chegara a ansiada democracia. Un 20 de xuño de 1976, en Terrassa, os uxetistas elixiron a Luis Fuertes como o seu secretario xeral. O mozo leonés foi o impulsor do sindicato nunha etapa moi dura da UGT. 

Persoa forxada na trincheira das reinvindicacións e defensa dos dereitos dos traballadores, foi unha persoa chave na historia recente do sindicato catalán. Feito que non se lle recoñeceu a dia de hoxe.

O líder sindical non era persoa mediatica, senón un home de acción, timido e nada protagonista. Luis Fuertes era un sindicalista de raza ao que lle tocou vivir unha etapa difícil, intensa e histórica. 

Tempos aínda convulsos pero ilusionantes. Poucos recursos, moitas necesidades pero todo iso suplíase con ilusión, esforzo traballo e solidariedade. Luis daba bo exemplo diso. Era unha persoa de equipo. Os que compartiron con el esa etapa tan intensa á fronte do sindicato, saben ben do que estou a falar. Eran outros tempos moito máis comprometidos, menos ligados ao poder e pouco servilista.

Fuertes tiña aspecto de home duro, pero quen o coñecía  sabían ben  que era todo o contrario, unha persoa con moita sensibilidade e forza interior. Foi capaz, naqueles tempos, de levar á folga a unha das grandes empresas, a Hispano-Olivetti, da que era traballador. Son históricas as súas folgas. Ninguén se esquece deses días de loita.

Á beira de Luis había unha serie de persoas da súa confianza; Luis García, Cerro, Ramón Soto, Víctor Surribas, entre outros,  que traballaron de xeito conxunto xunto a el. Cando deixou a secretaría, entrou no mundo da política como deputado no Congreso, aínda que na política non se atopaba demasiado cómodo, dado o seu carácter directo e sen floreos. Despois estivo durante uns anos en Latinoamerica onde contribuíu a fortalecer as organizacións sindicais.

Coñecía a Luis das entrevistas, unhas cantas, que lle facía. E mantivemos moitas charlas. Poñíame ao corrente da situación laboral en Catalunya e da posición do seu sindicato. Cafés na sede da rúa Tarragona.

Desa etapa naceu o primeiro programa de información laboral que se fixo na radio española. Chamábase " A Semanada". Emitíase en Radio Miramar de Barcelona. Iniciámolo conxuntamente Paco Caparrós e eu mesma, co patrocinio da UGT. Caparrós marchouse ao cabo de poucos meses a Madrid e eu seguín facéndoo dous anos máis. Recordo con agarimo a comida que se fixo para celebrar a posta en antena do programa. Foi no restaurante Morriña de rúa Parlamento. Nela estabamos, Marcelino Rodriguez de Castro, director da emisora, Luis Fuertes, Manuel Fernando González, xefe de informativos, Ramón Soto, Víctor Surribas e eu. Foi moi agradable e distendida. Desas que non se esquecen.  Nalgún lugar debe estar a fotografía que se fixo do encontro.

A última vez que lle vin, hai xa uns cantos anos, na terraza dun bar, na rúa Nicaragua, estaba sentado con outras dúas persoas. Eu tamén estaba acompañada. Recoñecín a súa voz de inmediato, era inconfundible. Saudámonos coa alegría de dous amigos que facía tempo que non se vían. Falamos de todo un pouco. Díxome que quedaban poucos días, que marchaba de novo fóra de España. Nun momento dado, díxolles ás persoas que compartían a mesa “o marido de Carmen, foi a persoa que axudou a Narcis Serra a ser alcalde de Barcelona. Ninguén llo agradeceu. Eu seino porque o vivín moi de preto, a que é así?”, preguntoume. Respondinlle que era certo, e que ninguén lle deu as grazas, nin Serra o convidou  a un café. Quedei sorprendida de que Luis coñecese o tema. Nunca me falaba diso. Non vou explicar como aconteceu, non me corresponde, é algo que debe explicar, se quere, o propio protagonista, é dicir, Manuel Fernando.

A vida sindical, política e persoal de Luis Fuertes foi moi discreta. Sempre quixo pasar desapercibido. Con esa discreción que lle caracterizaba tamén emprendeu a súa última viaxe. Ese de o que non hai retorno. Pero sempre estará entre todos os que lle queriamos e valorabamos o seu traballo en defensa dos dereitos dos traballadores. Luis descansa xa no cemiterio do pobo leonés onde naceu.