A bala malgastada de Arce en O Son do Camiño

Era un día importante para a carreira de Arce e en certa modo para o hip hop galego. Un rapero do país coábase por vez primeira nun gran festival, regado en abundancia con diñeiro da Xunta e de grandes marcas. O resultado, estraño.

A maioría do público de O Son de Camiño e macrofestivales así son  hippters, puretas ou esas modernas ás que lles canta Novidades Carminha, precarios na súa maioría pero que se poden pagar unha entrada que está a anos luz do orzamento dun adolescente de barrio. 

Así que Arce xogaba en casa e ao mesmo tempo en Marte. Así que uns canta nas primeiras filas sabíanse todas as rimas pero pouco máis atrás moitos tentaban disimular o seu rubor ante a aparente avalancha de misoxinia e apoloxía das drogas. Dificultade que ao de Santiago -feliz no seu papel- tróuxolla ao pairo desde o primeiro verso de Shaula e, aínda que a cousa empezou de sobrada e moi fría, no tramo final foise quentando -coa millonaria Luzbell- e xusto cando estaba a piques de ferver, acabouse. O que queira escoitar un bo concerto, que non vaia a un macrofestival, e menos ao escenario secundario.

Arce sobre as táboas repite que é o mellor rapeiro de España. Tal afirmación suscita rubor vendo o seu flow, a súa voz e a súa presenza escénica. Por non irse máis lonxe, só a 75 quilómetros Hard GZ supérao neses tres aspectos. 

Outra cousa son as letras. Aí Arce xoga cun don especial. Capaz do peor -de converterse en merecedor obxectivo da impagable parodia de Son de Compistolas de Erin, outro rapeiro veciño que o supera - pero tamén de indagar en lugares escuros dun modo único, propio de quen se cre ese personaxe do que finxe ser vítima e tantos que tantos réditos lle dá. Sobre o escenario do Monte do Gozo, Arce mostrou que esta dicotomía seguirá dando argumentos a fans e detractores no seu próximo disco no inverno, sirva Paris Hilton  como exemplo do atrezo e Cholo como reflexo dalgúns abismos de outrora.

BOA NOTA PARA A PRIMEIRA EDICIÓN DE Ou SON DE Ou CAMIÑO

En definitiva, sabor agridoce ao final da oportunidade que lle brindou O Son de Ou Camiño. Festival que se merece unha boa nota nesta primeira edición e non só por darlle a oportunidade a artistas galegos de ter lugar destacado á beira de grandes nomes do circuíto internacional. 

Cos inconvenientes inevitables en tales aglomeracións a organización funcionou polo demais razoablemente ben, sabendo corrixir os problemas que, por exemplo, houbo o primeiro día houbo co acceso aos autobuses. O máis importante son as 30.000 persoas nos tres días de festival, unha cifra que constitúe un indubidable éxito de público que nun país normal debera servir para calar algunhas das voces que no seu día arremeteron contra este proxecto.