A miña postura crítica co Goberno español de quenda (PSOE/UP) non me impide ver e recoñecer que este fixo moitas cousas boas, especialmente para beneficio das clases de rendas medias e baixas. Tampouco, e sendo galego, impídeme o ser consciente do que pode supor que as dereitas extremas (PP/VOX) cheguen a gobernar en España como xa gobernan en Galicia.

Cando se formou este goberno de quenda, España escondía multitude de problemas (algúns sistémicos; outro froito da nefasta xestión do Goberno do señor Mariano Rajoy (PP)) dos que querería destacar os máis relevantes. Así, os dous maiores problemas económicos eran o emprego e o cambio climático aos que se sumou posteriormente a inflación. Por moito que estas dereitas extremas, e os seus medios afíns, tenten coas súas trolas desfigurar a realidade, este goberno está a conseguir indiscutibles éxitos a pesar das enormes dificultades coas que se atopa: marca de empregos, inflación por baixo da media europea e liderado europeo na loita contra o cambio climático que, por certo, as dereitas negan. Resultados que precisan de continuidade, non dun cambio de rumbo: sería retroceder.

O maior problema social: a violencia de xénero. Como puidemos ver en todo este tempo, as dereitas extremas non queren resolver este drama social senón que tratan de manter os seus plans machistas. Velaí, por caso, as primeiras decisións que tomaron os novos gobernos autonómicos e locais nos que gobernan conxuntamente: deixar de lado as políticas de igualdade e suprimir os departamentos e consellerías encargados da loita contra a violencia de xénero. As mulleres dos pobos de España non poden permitir estes retrocesos nos seus dereitos.

O maior problema territorial: Catalunya e a relación do goberno central cos gobernos autonómicos. Basta con prestar atención tanto aos ataques que o señor Núñez Feijóo lánzalle a Pedro Sánchez polo seu talante democrático e dialogante coas forzas nacionalistas para entender que o seu pensamento non está moi lonxe do de VOX (“España, unha grande e libre”). Para os anais da historia quedará aquela negra xornada do 1-Ou do 2017 cando o Goberno do Partido Popular (PP) fronte á chapuza do Procés puxo en marcha un auténtico golpe de estado ao través do Tribunal Constitucional. Volver á conflitividade territorial sería moi perigoso para a democracia.

O maior problema internacional: a pandemia, a guerra en Ucraína e o papel de España en Europa, temas que están intimamente unidos. Está fóra de toda dúbida que na actualidade España ten na Unión Europea un maior protagonismo que en lexislaturas anteriores. Algo que se viu claramente na loita contra a pandemia e estase vendo na guerra en Ucraína aínda que un particularmente estea en contra da súa aposta belicista. Sería penoso que España perdese as posicións gañadas e fose pasado a ser ou ben un estado europeo marxinal, sen peso na UE como na época de M. Rajoy, ou ben un estado satélite dos Estados Unidos como nos tempos dos gobernos de J. M. Aznar.

O maior problema cultural: a liberdade de opinión. Basta con analizar os cambios habidos nos medios públicos de información (RTVE) para confirmar os avances neste campo pero que tamén se poden comprobar na nova relación do goberno cos medios e as xentes da información e a cultura. Asusta pensar o que pode ser, por caso, a RTVE en mans das dereitas extremas (PP/VOX): non hai máis que fixar na CRTVG, nas súas políticas de información e de trato cos traballadores dese medio. Por non falar da censura...con partidos para os que, por caso, as obras de Virginia Wolf ou Lope de Veiga son censurables.

Moi poucas veces unhas eleccións xerais en España tiveron tanta relevancia e estiveron tan claras as distintas opcións, que son realmente dúas: seguir avanzando (tratando de facelas reformas máis rápidas e profundas) ou retroceder volvendo ao franquismo nesta nova versión que representan as dereitas extremas (PP/VOX).