Ángel Torres, a promesa paralímpica que necesita axuda urxente: "Sen unha prótese de competición terei que abandonar"

A vida pode cambiar en cuestión de segundos. Isto, que resulta unha obviedad, pasámolo por alto en demasiadas ocasións, xa que un golpe do azar pode provocar un xiro de 180 graos que é capaz de afundir a calquera. Nalgunhas circunstancias, é a nosa propia actitude a que determina si saímos á boia. É a capacidade de resiliencia a que nos pode manter con vida e transformar ese revés en algo novo e, se cabe, positivo. Resiliencia, unha palabra que vai como anel ao dedo para definir a Ángel Torres López, un pontevedrés que da mañá á noite pasou de ser un mergullador profesional a converter nunha das grandes promesas paralímpicas do snowboard nacional. 
 

“SAÍN DA AUGA SEN PERNA”

Ángel ten 29 anos, pero se podería dicir que naceu dúas veces. A última, fai 18 meses, cando un accidente laboral cambioulle a vida para sempre. “Estaba a arranxar unha máquina baixo a auga cando alguén a puxo en marcha e cortoume a perna de raíz. Saín da auga sen ela; xa non estaba”, lembra o mozo. 

Este suceso obrigouno a abandonar o oficio que levaba dez anos desempeñando e transformou por completo a súa vida. “Tiven que aprender a facer moitas cousas de novo, como volver camiñar. Todo apuntaba a unha vida bastante parada, pero iso non entraba na miña cabeza”, relata. Atopou a súa vía de escape no deporte, que xa practicaba antes do accidente, especialmente como unha forma de recuperar a actividade e, como di el, “cansarme, porque no meu traballo anterior sempre tiña que estar activo”.  
 

Esa actitude axudouno a recuperar cunha progresión bastante rápida e só sete meses despois da amputación xa podía camiñar de novo con axuda dunha prótese. “Tiña dúbidas sobre o que podería volver facer ou non. Pero volvín ao skate, a surfear, a andar en moto…e probei co snowboard”, explica o de Cuntis. 

DA AUGA Á NEVE

Coa espiral dos deportes de inverno entrou dentro do programa de promesas paralímpicas. Despois de encher unha solicitude e superar unha serie de entrevistas e probas, o Comité Paralímpico Español integrouno dentro do seu programa. Sucedeu dunha forma natural e cumprindo as premonicións de amigos que xa lle auguraban un futuro brillante dentro do mundo do deporte. 

El, en cambio, non o vía tan claro e a punto estivo de renunciar: “Non sabía que´facer. Con case 30 anos non podía permitirme ese cambio sen cobrar nada, porque ata que non teña éxito en grandes competicións non vou ter ingresos”. Por fortuna, púidolle o corazón, xa que “non podía deixar pasar esta oportunidade e involucreime con todos os meus aforros”. 
 

Desde hai uns meses Ángel atópase adestrando no Pirineo catalán xunto ao resto de promesas, pero cunha dificultade engadida: adestra coa súa prótese de diario, esa que o axuda a camiñar. Evidentemente, non é unha prótese axeitada para os descensos na táboa xa que, como explica, “esta prótese axúdame a impulsarme, que é o que necesito para camiñar; a prótese de competición é diferente, amortéceme cunha suspensión á altura do nocello”. “A que uso agora tírame en ocasións, provócame caídas que me fan moito dano á velocidade que vou”, admite, á vez que engade que, con ese desgaste, tanto a prótese de diario como o seu corpo se resenten. 

UNHA CAMPAÑA PARA SALVAR A UNHA PROMESA

Con todo, a prótese nova e de competición non é nada barata e agora vese inmerso nun proceso de recadación de fondos para cumprir o seu soño e poder custear unha ferramenta que podería abrirlle as portas da elite. 

“Tiven un encontrón coa mutua da empresa na que tiven o accidente. Nun principio ían custearme a prótese deportiva, pero a Xustiza sancionou á mutua noutro caso por comprar material deportivo a outro accidentado. Ao parecer non poden empregar ese diñeiro para nada que non sexa cubrir necesidades básicas”, lamenta Ángel.

A complicación chega porque o galego xa adquirira a prótese coa confianza de que todo estaba solucionado. O pau supón non poder facer fronte a ese gasto extraordinario, polo que tivo que recorrer a unha campaña de crowdfunding. Cabe destacar que desde o accidente Ángel non tivo compensación económica algunha e aínda se atopa inmerso en litixios polas indemnizacións que deberían haberlle correspondido polo suceso e as secuelas.

“Van cumprirse dous anos do accidente e estou a espera de xuízo pola indemnización. Non vin nin un euro”, censura. A Federación axúdalle coas súas viaxes, adestramentos, o aloxamento… Pero agora necesita un empuxón para poder asumir os 10.000 euros que costa a nova prótese. Sen ela, advirte, terá que abandonar o programa. A campaña, que se viralizó desde que publicou un vídeo na súa conta de Instagram explicando a súa situación desesperada, está a comezar a dar os seus froitos e xa hai recadados preto de 4.000 euros nunha semana, un diñeiro que o achega ao seu soño olímpico. 

A axuda está a chegar especialmente desde persoas anónimas, aínda que o seu principal obxectivo coa campaña era conseguir algún patrocinador que puidese esponsorizarlo e realizar ese desembolso. É aquí onde se atopou outro escollo: a ditadura das redes. Sen un gran número de seguidores, Ángel viu como se pechaban moitas portas que buscaban máis a un influencer que a un deportista comprometido. “Está a axudarme moita xente, o 99% son apoios de 10 ou 20 euros. A miña intención é que, se finalmente algunha empresa quere axudarme co patrocinio, o diñeiro que me doou a xente sexalles devolto”, afirma.
 

SEGUNDO DE ESPAÑA; TOP-10 EUROPEO

A firma que se interese por Ángel ten que saber que sería mecenas dun diamante en bruto. Vén de debutar o pasado novembro na Copa de Europa de snowboard cros e en banked slalom, dúas modalidades encima da táboa que até agora lle reportaron dous meritorios sétimo e sexto posto entre unha trintena de participantes, a só tres segundos do primeiro clasificado. 

“Para ser a miña primeira vez e cunha prótese inadecuada foi un resultado bastante bo. Quedei moi contento”, subliña. Tras esta ilusionante estrea chegou un segundo posto no campionato nacional, que non fai máis que reforzar a súa proxección con vistas a mellorar os resultados nas próximas semanas, onde lle esperan seis carreiras máis do torneo continental. 

“Tento dar todo o que podo de min. Fíxome nos rivais e sígoos en redes. Trato de aprender, ver en que fallan, en que os podo cazar…estúdoos moito”, expón sobre o seu método de traballo. Outro aspecto crave do seu día a día é servir de exemplo para outros, facendo un pouco de divulgación cos seus progresos e a súa rutina. 

“Gústame facelo por si outros no meu mesma situación poidan ver que poden aspirar a facer calquera deporte. Non importa si surf, si snow, se tiro con arco. Eu facíame esas mesmas preguntas, se algún día ía poder. Todos me dicían que non, que non me fixese esas ideas. E mira agora”, sentenza. 
 

“Isto salvoume. É o que fai que teña a cabeza despexada e contenta. Sentirme activo, conseguir logros case todos os días…o deporte está a axudarme moitísimo”, recoñece Ángel, que non perde de vista o obxectivo, os Xogos Olímpicos de Inverno de Milán-Cortina d'Ampezzo 2026, a meta que se marca o galego. “Ese é o meu soño. Pinta ben. Se non hai lesións nin nada raro todo apunta a que podo chegar. É o gran obxectivo e estou a pór todo o meu empeño niso. Oxalá poida ser”.